Tak się przydarzyło, że w zeszłorocznym okresie wakacyjnym wybrałem się do … muzeum. Ciekawego muzeum. Muzeum, które powstało tylko po to aby prezentować jeden eksponat. Dokładnie obraz. Bardzo duży obraz.
Panoramę Racławicką, bo o niej mowa, oglądałem jakieś … eścia lat temu. Z wycieczką szkolną przybyliśmy i zwyciężyliśmy. Wtedy wyjazd do Wrocławia, gdzie znajduje się Panorama Racławicka, to było wydarzenie dla nas górnoślązaków. Nie spodziewałem się wtedy, że z Wrocławiem zwiążę się na dłużej. W ogóle się nie spodziewałem, że się z nim zwiążę. I że po raz kolejny Panoramę zobaczę … po wielu, wielu latach.
Jak było, pewnie ktoś miły zapyta. Ciekawie. Przyznam, że nawet bardzo. A w dobie popularyzji 3D obraz i pomysł na jego prezentację się broni. Ale po kolei. Pierwsze wrażenie bardzo pozytywne, bo istnieje możliwości rezerwacji biletów przez Internet. W kasie nadal nowocześnie, bo kartą można zapłacić. Potem tylko siada atmosfera, bo narracja trochę trąci myszką. Trzeba by ją trochę podrasować. Dodać muzykę. I co najważniejsze dać szansę samodzielnego oglądania, czyli urządzenie odtwarzające na uszy, albo plik mp3 do pobrań i w podróż w czasie.
Podsumowując: warto tam pójść.
